Als iemand die altijd geïnteresseerd is in de complexiteit van machtsstructuren en politieke intriges, leek Conclave een veelbelovende film. Het onderwerp, de pausverkiezing, is uiteraard relevant en biedt de kans om diep in te gaan op de persoonlijke en institutionele belangen die spelen binnen de katholieke kerk. Helaas kwam de film in mijn ogen niet verder dan oppervlakkige thema's en werd deze gekarakteriseerd door geforceerde woke-elementen die de kwaliteit van het verhaal ernstig ondermijnden.
Het idee van de film is aantrekkelijk: een gesloten groep kardinalen probeert een nieuwe paus te kiezen, een proces dat vol geheimen, persoonlijke conflicten en politieke intriges zit. Het leek een ideale setting voor een drama waarin menselijke zwakheden en machtsspelletjes elkaar zouden raken. De spanning die je zou verwachten in zo’n beslissend moment in de katholieke kerk werd echter overschaduwd door een aantal, wat ik beschouw als, onnodige en geforceerde wendingen die de film afleidden van zijn oorspronkelijke focus.
Waar de film voor mij echt begon te falen, waren de woke-elementen die op een manier werden gepresenteerd die meer als een boodschap dan als een natuurlijk onderdeel van het verhaal aanvoelden. De uiteindelijke paus, Vincent Benitez, blijkt intersekse te zijn, en hoewel het idee van inclusie en diversiteit op zich belangrijk is, werd het in dit geval een gemiste kans. In plaats van de nadruk te leggen op de politieke of morele implicaties van de pausverkiezing, wordt de film afgeleid door deze symbolische keuze. Het voelt alsof de film liever deze boodschap wilde uitdragen dan een diepgaand verhaal te vertellen.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat films die proberen om te "woken" vaak de oorspronkelijke kracht van hun verhaal verliezen. Dit gebeurde in Conclave ook. De keuze om de nieuwe paus intersekse te maken, voelde niet organisch aan. Het leek meer een statement dan een deel van het verhaal zelf. Dit maakte het moeilijk om echt betrokken te raken bij de karakters en de situatie waarin ze zich bevonden. Het werd voor mij niet meer over de pausverkiezing, maar meer over het verkopen van een agenda, wat de geloofwaardigheid van het verhaal aantastte.
Wat ik persoonlijk het meest teleurstellend vond, was de uiteindelijke conclusie van de film. Waar je, gezien het onderwerp, had verwacht dat de film zou eindigen met een dramatische climax die de complexiteit van de pausverkiezing zou vangen, eindigde het verhaal abrupt en met weinig impact. De film slaagde er niet in om de morele en ethische vragen rondom de keuze van de paus goed te verkennen. De nadruk op de identiteit van de paus overschaduwde de echte vraagstukken die hadden moeten worden behandeld. Het voelde haast alsof de film snel naar een eind moest werken zonder de tijd te nemen om echt door te dringen in de politieke en religieuze implicaties van zo'n keuze.
Ik had gehoopt dat de film me meer zou laten nadenken over de rol van de paus in de wereld en wat de keuze voor een nieuwe paus zou betekenen voor de kerk en haar volgelingen. Helaas voelde de film als een gemiste kans, waarin de boodschap over gender en identiteit de belangrijke thema’s van macht en geloof verdoezelden. Dit maakte de afwikkeling voor mij, persoonlijk, tamelijk zwak en mager.
Conclave had potentieel om een diepgaande film te zijn over de machtsdynamiek binnen de katholieke kerk. Wat begon als een veelbelovend verhaal over macht, geloof en persoonlijke conflicten, werd echter verstoord door geforceerde woke-thema’s die de kern van het verhaal afleidden. In mijn ogen had de film veel meer kunnen zijn dan een platform voor het uitdragen van een agenda. Het voelde als een film die zichzelf niet in de hand had en zijn eigen kracht verloor door de nadruk op diversiteit ten koste van de echte diepgang. Het resultaat is een film die niet weet te leveren op de verwachtingen die het onderwerp met zich meebrengt.
Voor wat mij betreft: Net een voldoende.
